”برخی از جغرافیدانان قدیم معتقد بودند که زمینْ محاط در دریایی عظیم است.
اصطلاح بَرّ معمولاً در مقابل اصطلاح بحر و در جایی بهکار میرود که تأکید بر سطح خشک و بیآب زمین در مقابل سطح ترِ آن باشد.
مورخان معماری ایران بیشتر به معماری در خشکی پرداختهاند و از معماری در سواحل دریا، بهویژه جنوب، غفلت کردهاند.“